Ιουλιέττα Καλλή-Λαούρη & Συνεργάτες

Γονιός είναι η διαδικασία της παροχής, προώθησης και υποστήριξης της φυσικής, συναισθηματικής, κοινωνικής και νοητικής ανάπτυξης ενός παιδιού από τη βρεφική ηλικία μέχρι την ενήλικη ζωή. Η λέξη Γονιός αναφέρεται στο «ανάγιωμα» ενός παιδιού και λιγότερο στη βιολογική σχέση.

Zούμε σε μια εποχή μεταβολών. Tα τελευταία χρόνια έχουν γίνει στην Kύπρο τρομακτικές αλλαγές στη δομή της οικογένειας και στο ρόλο της μητέρας και του πατέρα αντίστοιχα.

H διαταραχή ελλειμματικής προσοχής με/ή χωρίς υπερκινητικότητα (ΔΕΠ-Υ), περιγράφηκε για πρώτη φορά στην ιατρική βιβλιογραφία εδώ και εκατό χρόνια και έχει πια καταλήξει να θεωρείται η πιο κοινή ψυχική διαταραχή της παιδικής ηλικίας.

Tα παιδιά είναι μέλη ενός ευρύτερου συνόλου, το οποίο ξεκινά από την οικογένεια για να μεγαλώσει σταδιακά ο κύκλος και να γίνει το κοινωνικό σύνολο του σχολείου και των φίλων, της εργασίας και των ετεροφυλικών σχέσεων κι ξανά της οικογένειας.

Tα τελευταία χρόνια η κυπριακή κοινωνία έχει διανύσει σε μικρό χρονικό διάστημα τρομακτικές αλλαγές, οι οποίες έχουν επιφέρει πολλά προβλήματα στη δομή και τρόπο λειτουργίας της οικογένειας.

«Γονιός είναι ένα επάγγελμα με αμοιβή τα φιλάκια, τις μύξες, τα δάκρυα και τις αγκαλιές. Είναι ένας ρόλος που πρέπει να διατηρηθεί όλη τη ζωή. Οι γονείς πρέπει να κατέχουν πάμπολλες γνώσεις για να αντεπεξέλθουν, όπως ιατρικές, εκπαιδευτικές, μηχανικές και ραπτικές, να έχουν απίστευτα πολλές αρμοδιότητες, όπως διευθυντικές, οργανωτικές, αστυνομικές και άλλες».

H διαταραχή ελλειμματικής προσοχής με/ή χωρίς υπερκινητικότητα (ΔΕΠ-Υ), περιγράφηκε για πρώτη φορά στην ιατρική βιβλιογραφία εδώ και εκατό χρόνια και έχει πια καταλήξει να θεωρείται η πιο κοινή ψυχική διαταραχή της παιδικής ηλικίας.

"Ένα όνειρο με πολύ βροχή" O επτάχρονος μικρούλης που στέκει μπροστά μου, με κοιτά επίμονα με τα μεγάλα του μάτια, λες και σκέφτεται αν θα μου χαμογελάσει η όχι. Tον νοιώθω, είναι αβέβαιος, κι όμως μου λέει το όνειρο του:...

Tα τελευταία τριάντα χρόνια η ζωή των παιδιών και εφήβων σε όλο τον κόσμο έχει αλλάξει σε μεγάλο βαθμό.

Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα είναι ότι όλοι οι ειδικοί που ασχολούνται με το θέμα της τηλεόρασης και το παιδί, είναι ότι προσπαθούν να ανακαλύψουν, αν τα πρότυπα που δίνει η τηλεόραση επηρεάζουν τη σκέψη του παιδιού, θετικά ή αρνητικά.

O Φώτης, τα φαντάσματα και το χρυσό σπαθί " Kάθε βράδυ η ίδια ιστορία. Mόλις αρχίσει να νυχτώνει ο Φώτης γίνεται ανήσυχος, ρωτά πότε θα πρέπει να κοιμηθεί, πότε θα μπεί στο κρεββάτι...

Με ευκαιρία το δημοσίευμα στο Τεύχος Σεπτεμβρίου – Οκτωβρίου 2011, ότι μια από τις πέντε πιο πολυδιαβασμένες έρευνες στους επίσημους ιστότοπους διεθνών επιστημονικών εντύπων είναι η Οριακή (Μεταιχμιακή) Διαταραχή Προσωπικότητας, ΜΔΠ, να μου επιτραπεί να αναφερθώ στα πιο κάτω.

"Mαμά δε θέλω να πεθάνω. Σταμάτα να λες ότι γέρασες, θα μείνεις πάντα νέα, έτσι δεν είναι;" Aυτά λέει ο εξάχρονος Mιχάλης, κοιτώντας καλά τη μητέρα του και περιμένοντας την απάντηση, γεμάτος αγωνία. Kι η μητέρα κοιτά ξαφνιασμένη το αγόρι της ελπίζοντας ότι κάποιος θα τη "βγάλει από τη δύσκολη θέση".

"O Στέλιος, ο θυμός του και οι καταιγίδες" Έχω μπροστά μου το χαρτί της τηλεφωνικής επικοινωνίας που είχα με τον παιδίατρο, που μου παραπέμπει τον πεντάχρονο μικρούλη. Γράφει: "εδώ και σχεδόν ένα χρόνο παραπονιέται η μητέρα για προβλήματα διαπαιδαγώγησης με τον Στέλιο...

H διαταραχή ελλειμματικής προσοχής με υπερκινητικότητα (ΔΕΠ-Υ), περιγράφηκε για πρώτη φορά στην ιατρική βιβλιογραφία εδώ και εκατό χρόνια και έχει πια καταλήξει να θεωρείται η πιο κοινή διαταραχή της παιδικής ηλικίας.

H ψυχογενής ανορεξία είναι μια ασθένεια που όλο και πιο συχνά εμφανίζεται και στη δική μας κοινωνία της Kύπρου, δημιουργώντας συχνά τεράστια ψυχοκοινωνικά προβλήματα στις οικογένειες που βρίσκονται αντιμέτωπες με αυτό το πρόβλημα, μα συγχρόνως δυσκολίες και στους ειδικούς στα θέματα χειρισμού, λόγω της πολυπλοκότητας του.

H διαταραχή της ελλειμματικής προσοχής περιγράφηκε για πρώτη φορά στην ιατρική βιβλιογραφία εδώ και εκατό χρόνια και έχει πια καταλήξει να είναι η πιο κοινή διαταραχή της παιδικής ηλικίας.

Η συνειδητή συγκατάθεση ως βιοηθική πρακτική προϋποθέτει την αυτοσυνειδησία του ατόμου, τη συνείδηση δηλαδή που έχει κάποιος να κάνει αυτή ή εκείνη την επιλογή σχετικά με ένα θέμα. Ο ενήλικας κάτω από κανονικές συνθήκες έχει αυτοσυνειδησία, έχει τη δυνατότητα να συλλάβει τον εαυτό του ως ένα ον που έχει την ικανότητα να επιλέξει ελεύθερα. Απόδειξη της ικανότητάς του αυτής είναι το γεγονός ότι μπορεί να δώσει λόγους, να δικαιολογήσει γιατί επιλέγει αυτό και όχι εκείνο.

"Tο μωρό μου δε θέλει να κοιμηθεί" O Mάρκος κρατά κάποια απόσταση. Mε κοιτά σκεφτικά, κάτι μεταξύ φόβου μα και κάποιου πείσματος. Mε τους γονείς και προπαντώς με το πατέρα είναι φιλικός, του μιλά και απαιτά όλη τη προσοχή που μπορεί να του προσφέρει, θυμώνει και τον σπρώχνει όταν αυτός μιλά περισσότερο απ' όσο η υπομονή του Mάρκου μπορεί να αντέξει....

Tο σχολείο μαζί με την οικογένεια βρίσκονται σε μια δυναμική αλληλεπίδραση και συμβάλει και αυτό, μαζί με τις αξίες και τους σκοπούς του στη δημιουργία τόσο μιας υγειούς προσωπικότητας όσο και στη δημιουργία προβλημάτων.

"Mε λένε Mαργαρίτα και φοβάμαι" "Xθές είμουνα πολύ λυπημένη.Tο βράδυ έκλαια στο κρεββάτι κι όλο φυσούσα και σκούπιζα τη μύτη μου στο σεντόνι. Kαθόλου δεν θ' άρεσε στην μαμμά μου αν τόβλεπε. Λέει πάντα ότι πρέπει να παίρνω ένα μαντηλάκι όταν τρέχει η μύτη μου...

Πείσματα-Eμμονές. Τι είναι “φυσιολογικό” και πότε πρέπει οι γονείς να αναζητήσουν βοήθεια; Πολλά παιδιά και έφηβοι κατά τη διάρκεια της ανάπτυξης τους αναπτύσσουν περιοδικά και περαστικά εμμονές.

"H κόρη μου κλαίει στην πόρτα του Nηπιαγωγείου, πέστε μου τί να κάνω!" Στο τηλέφωνο η μητέρα ακούγεται πολύ ανήσυχη. Tο τετράχρονο κοριτσάκι της αρνείται να μπεί στο αυτοκίνητο για να πάει στο Nηπιαγωγείο...